H Ρίτα γελάει (στον ψύλλο)... (Nouros)

Η, ουσιαστικά, απαγόρευση (1937) της μουσικής των Μικρασιατών προσφύγων, δηλαδή του 1,6 εκ. Ελλήνων, ήταν και το τελειωτικό χαστούκι που τους έδωσε να καταλάβουν πως αν ήθελαν να έχουν κάποιο μέλλον, θά΄πρεπε ν΄ακολουθήσουν ένα μονόδρομο: την αφομοίωση και την καταναγκαστική αμνησία... Τα χαστούκια που είχαν εισπράξει ήταν ήδη πολλά. Ξερίζωμα απ¨τον τόπο τους, μηδαμινές έως μηδενικές αποζημιώσεις (η Εθνική τράπεζα της Ελλάδας κατακρατούσε το 25% των αποζημιώσεων!), η κοροϊδία των ομολογιών, το οικονομικό "κραχ", δικτατορίες κλπ. Με την επιβολή και του νόμου της λογοκρισίας, πετάχτηκαν στη σιωπή κανείς δε τους έψαξε. Ελάχιστοι μίλησαν, πολλοί πέθαναν στην Κατοχή από στερήσεις. Έτσι, ψάχνοντας σήμερα γιά στοιχεία, έχουμε κάποια ελάχιστα κείμενα, τις φωτογραφίες τους που "μάζεψε" ο Ηλίας Πετρόπουλος και τους δίσκους. Το παρακάτω μικρό κείμενο είναι μιά προσπάθεια να πιάσω φευγαλέα πουλιά στον αέρα. Να ανασύρω μικρές, ευαίσθητες λεπτομέρειες (;) από την ατμόσφαιρα των φονογραφήσεων, ακούγοντας προσεκτικά τα τραγούδια και συνδυάζοντας με όλα όσα έχουν βγει στην επιφάνεια. Κώστα Μασσέλο, είμαστε στα 1932. Έχεις πάει στην αίθουσα που γίνονται οι φονοληψίες της Columbia. Θα χτυπήσεις δίσκο ή πέρασες γιά να δεις φίλους. Συναντάς τη Ρίτα την Αμπατζή που κείνη τη μέρα θα χτυπήσει τον "Ψύλλο" του Σταύρου Παντελίδη. Μπαίνεις και κάθεσαι μέσα στην αίθουσα της εγγραφής. Η Ρίτα αρχίζει να τραγουδάει... http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/13%20O%20psullos.mp3 Τη συμπαθείς πολύ την Αμπατζή. Σε ξεσηκώνει η φωνή της, θαυμάζεις τ΄ατέλειωτο κουράγιο της. Βλέπεις το μικροκαμωμένο σώμα μέσα σ΄ένα λουλουδάτο τσίτι, το κεφάλι της να γέρνει αριστερά-δεξιά, τ΄αεικίνητα, έξυπνα μάτια της να περνάνε ανάλαφρα πάνω από τα πρόσωπα όλων που βρίσκονται στην αίθουσα. Έχει μιά σιγουριά αυτή η Ρίτα. Σα καλολαδωμένη μηχανή. Ξέρει ακριβώς τι ζητάει το κάθε τραγούδι και το βγάζει με μιά άνεση, με μιά άνεση... Είσαι στα κέφια σου εκείνη τη μέρα. Αποφασίζεις να της κάνεις έν΄αστείο. Σηκώνεις το χέρι σου, ενώνεις δυό δάχτυλα, σα να κρατάς ένα ψύλλο και κάνεις μιά αστεία και κομψή κίνηση με όλο σου το σώμα, σα νά΄σαι εσύ ο ψύλλος και πας να μπεις μες το φόρεμά της. Σε βλέπει, σου χαμογελάει κι εσύ έρχεσαι λίγο κοντύτερα, σειώντας και λυγιώντας. Η Αμπατζή σε βρίσκει πολύ αστείο, παν να την πιάσουν τα γέλια. Ο Παντελίδης δαγκώνεται. Συγκρατιέται η Ρίτα, αλλά λίγο απ΄το γέλιο της περνάει απαλά μες τη φωνή. Σταματάς. "Γειά σου, ρε Ρίτα!", της φωνάζεις. Εκείνη απομακρύνει το κεφάλι της απ΄το μικρόφωνο και σου απαντάει τρυφερά, όπως πάντα, "γειά σου, Νούρε μου!". Το τραγούδι τελειώνει. Πας κοντά της κι εκείνη χάνεται χαχανίζοντας μέσα στη μεγάλη σου αγκαλιά. "Πάμε να σε κεράσω ένα ουζάκι..." ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Γιά να μη νομιστεί πως τα βγάζω όλα απ΄το κεφάλι μου, ξανακούστε το τραγούδι, αφού πρώτα διαβάστε το παρακάτω. Όταν πάει να τελειώσει το τραγούδι και λέει "και θά΄ρχομαι να σ΄ενοχλώ την ώρα που κοιμάσαι", ο Νούρος κάτι έχει κάνει. Κάποιο αστείο, κάτι... Η Αμπατζή χαμογελάει. Αμέσως μετά, κάποιος λέει, "αχ, ψύλλε, να είχα τη χάρη σου...". Η Αμπατζή συνεχίζει... Όταν επαναλαμβάνει γιά δεύτερη φορά το "ψύλλος θα γίνω άπονη και δε θα μου γλυτώσεις" ξαναχαμογελάει. Πάει στο επόμενο στιχάκι, "γιά σε και τίγρης θα γινώ, γιά τα γλυκά σου μάτια". Όταν το επαναλαμβάνει, είναι έτοιμη να βάλει τα γέλια και χάνει μιά λέξη. Αντί να πει "θα γινώ" λέει, "θά΄γεναααχ", κι όταν λέει "γιά τα γλυκά σου μάτια", πάλι χαμογελάει γλυκά.